Het Einde Van Mensen in 1967

Met nostalgie beschrijft Herman Brusselmans de archetypische Vlaamse volksmensen en hun nietig lijkende, maar onderhuids broeiende en bruisende levens op het platteland van de jaren zestig.
Recensie(s)
NBD|Biblion recensie
In dit ongewoon opgebouwde boek (met perfect afzonderlijk leesbare verhalen, die omdat ze over dezelfde personages handelen tegelijk toch weer een roman vormen) schetst de bekende Vlaamse auteur (1957) het leven van een aantal archetypische inwoners uit het fictieve dorp Lensbeke op het einde van de jaren zestig. De verhalen worden op een cynisch, ironisch toontje verteld en het is al kommer en kwel wat de Lensbekenaars overkomt: Alma vermoordt Jef, Flor de Paardenmarchand stikt in een autokoffer, de nieuwe dokter pleegt zelfmoord. Brusselmans slaagt erin de diverse verhaallijnen mooi te laten samenklikken. Wat in het ene verhaal een toevallig fait divers lijkt, blijkt in het volgende verhaal een belangrijk sleutelelement te zijn. Hij beschrijft zijn personages recht voor de raap in een wervelend, vaak bewust choquerend Vlaams. In enkele pennentrekken slaagt hij er steeds opnieuw in de Lensbekenaars te schetsen. Maar het blijft dan wel bij een schets, want Brusselmans doet nergens een poging zijn karakters een 'gelaagdheid' mee te geven. Vaak lijken het bordkartonnen, eendimensionale figuren die eerder in een strip thuishoren dan in een boek. Jammer, want omwille van de constructie en de wervelende stijl blijft dit boek de moeite waard. Pocketeditie; kleine druk, krappe marge.
(Biblion recensie, Redactie)
(source: Bol.com)